As Andrómenas e outros contos
Días fríos con sol de inverno, nubes escuras viaxan como un pardal mancado entre os sabugueiros do agro darriba, son pequeniñas luminarias nunha ermida calquera no outeiro ermo entre os carrascos e as uces.
Ás veces a maxia sube as costas da incerteza, estoupa con ledicia no peito, cando deixamos que os ollos vexan no corazón das cousas, nós, podemos ser meniños doces se non deixamos que as lagañas dos anos se pousen no sorriso da alma, iso é a maxia, o sorriso da alma.
Cando baixamos cara o campo de futbol do Poboado, Nisa corre como unha toliña perseguindo unha lavandeira que fuxe e achégase provocando á cadela que non se rinde nunca, nese xogo onde perde sempre.
«Raiña dos pés finos
das medias axustadas,
pernas libres que namoran
con tan só miralas
lavandeira fina amiga
sempre desconfiada,
achégaste a rego aberto
e fuxes en cada arada.»
Unha camelia noviña prantada á beira do camiño agasállanos cunha flor mistura de cor e vida, de beleza e de… maxia!
Porque a maxia e todo amigo Javier, sen ela non se poden escribir as Andrómenas, nin poesía nin nada. Aburridos, aletargados, consumidos camiñan os que a perderon, son zombies que viaxan sen ser eles mesmos, son a maquinaria precisa para non chegar a ningures.
Pero ti emocianoste cando ves as luvas brancas, cando pon o sombreiro na man o predistixitador e saca unha pomba ou unha rula do peito, ou atopa aquela carta que escolleras dun cento, que espallou no chan da tarima onde xorde o espectáculo, cravandoa coa punta do caxato negro.
Por iso cativiño de Ablitas, do Castelo, non perdiches a maxia, lévala na mirada e no sorriso, na amizade coa que nos agasallas como a camelia á beira do camiño, ti si que eres un mago, Javier! un mago cheo de maxia.
Sí, meu feiticeiro amigo da voz doce que treme cando fala do que sente dentro, un gran home con alma de meniño, díxome unha rula que andas cavilando, un chisco aqueloutrado e que de cando en vez esquéceste de ollar cara adiante e miras para atrás.
Por iso quero convidarte a saír de ti, con esta Andrómena que remata así:
«Saio cando canta o reiseñor da noite
antes da acesa primavera.
Saio antes de que nazan as rosas
antes de que empreñen as silveiras.
Saio do cárcere e deito no luar
antes do cantar do cuco
Saio ceibe a camiñar nas escumas
coma Deus no mar.
Saio espido, descalzo, anduriña son,
agardando un niño novo.
Saio a traballar a solaina
ergo unha casiña de pallas e lama.
Saio e esvaro, en pingas de auga
son brétema e cegoña!
Saio e son cinza nun pano
agardando a palabra viva do paporrubio!
(Saio para ti meu querido mago Enériz, cando o cavilar te atormente agarra o pau da basoira, e sae a bailar con Isabel, ao son das rulas e os paporrubios, mentres no alto voarán as nosas cegoñas).
Avelino Jácome
