As Andrómenas e outros contos
Pensabas que mamá era inmortal, coma o teu amor,
criches que nada cha podía arrebatar.
Sorprendeute a súa ausencia,
perdido en tardes de cervexa e ron.
Paseas desolado polo lugar onde descansa,
buscando os arrecendos que faltan nas túas sábanas,
reprochándoche sen tregua o tempo malgastado noutras leas.
Sufres na túa carne lacerada o ouveo do vento impetuoso,
que trae agochadas as historias que por desleixo deixaches escapar.
Derramas sen consolo fervenzas de bágoas contidas,
afogas a dor na auga de lume que bebes ás agachadas.
Redímeste en tenrura, contaxiando de dita aos que te habitan.
Fixeches un pacto de amor eterno coas estrelas,
acordaches que che acheguen o recordo máis querido,
e entregas a todos as caricias que atesoura a túa alma
de neno golpeado.
Mentres transitas o terreo,
esténdeste cara ao eterno que anticipas,
pois vives con ledicia a túa estadía,
sabendo que camiñas ao seu encontro.
Porque a túa vida comezou ao coñecela
e complétase ao fundirse nun só ser,
derretido nunha aliaxe candente, eterna e pura.
Tanto me amaches que souben que tamén traías o seu amor entre as túas xemas.
Erízanse xa non a miña pel, senón as miñas veas,
ao sentir aínda a túa man acariciando a miña meixela,
coa delicadeza do teu tacto,
mentres me contabas a historia do teu romance coa vida.
Coma a escuma branca que as augas máis límpidas crean,
co embate das correntes que arrastran o cuarzo e as areas dos seus leitos,
así te esmagaron os días.
Pero como estabas feito de rubís,
convertiches o vulgar, o terrible, o horroroso
en sorrisos cargados de safiros e diamantes.
Ás veces fáltanme as forzas e preciso lembrarte. Perdóa, xa sei que non che gusta que me poña nostálxico… Pero esta noite volveron as vellas pantasmas e acósanme. Está todo tan escuro e, sabes? bótote un pouco de menos. Son como agullas que se cravan nas senes.
Acúsanme de non pasar máis tempo contigo cando aínda estabas, de non quererte o suficiente, de deixarte nos teus momentos máis difíciles, de xuízarte en vez de apoiarte, de ser martelo en vez de caxato.
Dis que non é verdade, que minten. Dis que son a ledicia dos teus ollos e que só por coñecerme pagaba a pena sufrir todo. Dis que cando sorrío, ilumínase o mundo. Dis que levo a ledicia da vida enriba. Dis que son o último gran agasallo que che fixo mamá antes de marchar.
Ves como tiña que falar contigo? Ti consígue-lo sempre, xa os afastaches outra vez. Vou cubrir a cabeza coas mantas e prométoche durmir coma o neno feliz que ti tanto amas.
Seguro que no corredor da Casa de Cándido, xa fixeron o niño ás anduriñas, e a bubela andará no prado dos de Perucho rumbosa coma se fora unha madama do entroido. E pronto encheranse os prados de margaridas e no camiño da Pena agromarán os estralotes, e as vacalouras, á noite, xogarán a ser deusas na eira de abaixo, e bruará a Cachorra polo becerriño. Estes días non quero volver á casiña dos recordos para non aguilloar as tristuras, ti xa o sabes. Seguro que xa chegou a primavera e volveu cantar o cuco en Lamas!
Si, non sei de que te rís. Déixate de andrómenas, que non está a ferraia para gaitas, como dicías ti cando eu che acababa coa paciencia. A ver se pasa esta tronada da miña vida e podo regresar a Ribas do Asneiro para ver namorar as rulas e florecer as cerdeiras.
Avelino Jácome
