Os primeiros momentos tras a chegada ao novo país son de euforia, de novas sensacións, pero pode chegar a converterse nun proceso de duelo, xa que perdiches algo, estás lonxe dos teus. E por último vén a nostalxia. Segundo os psicólogos existe a nostalxia do emigrante, e tamén pode causar trastornos psicolóxicos graves. Esta enfermidade foi descrita por primeira vez por un médico suízo, Johann Höfer, no século XVII, que supervisara un grupo de soldados que, pensando todo o día na súa terra, manifestan signos de depresión e outros síntomas como insomnio, perda de apetito, hiperventilación, ansiedade, e mesmo febre. Axiña que como os soldados regresaban a casa os síntomas ían desaparecendo. Alí quedou a nosa árbore xenealóxica, a familia. Cando chega o Nadal e fin de ano, como zombis celebramos e rimos, pero a nosa risa é amarga pensando en engúrralas na pel da nosa nai e nas caras dos nosos irmáns e de máis familia.
Perdémonos a infancia dos nosos sobriños, o paso á terceira idade dos nosos pais.
Se temos bágoas tragámonola e sempre mostramos o mellor sorriso. Dános felicidade falar con eles, axudarlles. Facémonos responsables dos seus problemas e tamén dos nosos.
A nosa gran loita. Xa non somos españois , xa non somos de ningún sitio, aínda que teñamos a nacionalidade. Morren os nosos seres queridos e moitos non puidemos viaxar a dar o último adeus.
A todos nós que fomos guerreiros, fomos estoicos en aguantar os golpes, aguantar un frío que nos cala nos ósos, aguantar moitas veces racismo, e incomprensión, para todos nós, Unha Gran Homenaxe, un aplauso.
