O meu amigo Manoliño, soltoume este verán, que os “bares canallas” están en perigo de extinción. Nós, que practicamos a miúdo, o regate en seco os antros de luxo, fuxindo das excentricidades do modernismo, buscamos sinxelamente, aqueles garitos onde nos atopemos felices. Maquinando en silencio, axitóuseme o corazón, lembrándome daqueles “bares canallas” que había no Verín da miña infancia.
Co adxetivo canalla, refírome, a maxia e duende, que antano flotaba no ambiente das tabernas enxebres, que boto tanto de menos. Daquela ía co meu pai aos “teatros públicos” do barrio. A función, xa empezaba pola mañá e remataba na madrugada. Xurdían alí, as máis inesperadas parodias reais dun tempo inesquecible. Os veciños arrimábanse aos mostradores gastados e humedecidos polo viño sobrante que rebozaba das cuncas brancas, servido con xenerosidade. Era aquel viño nobre de Monterrei, sen denominación de orixe, pero leal, honesto e auténtico, sen falsidade, e que sabía a gloria bendita. Os taberneiros, homes e mulleres de oficio, eran os sabios directores das comedias que cada día nacían espontaneamente e a calquera hora.
Eran lugares onde acudían personaxes celebres da vila, que sempre se puñan no mesmo recuncho, por que daquela, o sitio de fulanito era o sitio de fulanito. As pandas pululaban de bar en bar, con harmonía e saudade, creando un ambiente extraordinario. O percorrido sagrado non o saltaba ninguén. A ledicia e o bo humor, eran a norma perpetua no tempo. Quen non lembra o bar “bicho” do señor Luís, o bar “Deportivo” do querido señor Pepe ou a tasca do Caneda rexentada polo señor Serxio?
Sei a boa fe que non esqueceredes xamais o “Zurria”, ou o “Cesteiro” coa gran Mercedes ao fronte, o bar “Alfonso” das noites eternas de inverno, o “Chispa” co sorriso dun cigarrón temible na parede, as comidas do “bar Pepe”, o antigo restaurante “Zapatillas”, o bar “Chaves” onde Almodóvar esqueceu visitar a mirada azul da señora Xenerosa, e poder sacar nun intre o mellor guión da súa vida. O “Chichi”, o bar “Liló”, o bar “Escaleira”, o “Pataca” o bodegón na Aduana e a tenda bar da señora Marina, o “Secreto” do Orentino, no mítico barrio da muralla, o «Benfica», o «Callordas», o «Agripino», o «Silverio», o «Manuelciño», o “Cubano” e o “Tufín” en San Lázaro, e como non a “taberna do Lorenzo”, no corazón da miña querida rúa da Cruz, onde o amor e a amizade mesturábanse en forma de cantiga prodixiosa con dirección única, sempre cara a musa, asomada na fiestra do imposible. Eran bares canallas, pero cheos de alma e misterio, onde nada era moito, e pouco sempre foi dabondo.
Bares da miña infancia, onde nunca faltou a man da xente boa onde agarrarse, aqueles homes e mulleres de antes, que agasallaban con leccións de vida os rapaces que entre o bulicio da clientela, xogamos ceibes, sen que foramos xamais un estorbo para eles. Coido que é fermoso lembrar aquel tempo que xa liscou, pero que deixou aquel poso, que aínda ferve na miña sangue e que me prende o espírito. Non teño mellor menciña, que a de ter presente aquelo que mamei de neno, e non afrouxar xamais os sentimentos polo noso, sendo a maneira mais fermosa de engancharse con forza as raíces dun pobo, dunha vila, que sen dúbida, tivo un tesouro inesquecible, que poidemos desfrutar cadaquén a súa maneira, unha herdanza formada sinxelamente pola nostalxia de tódalas historias que nos deixaron aqueles locales, que seguramente foron parte fundamental da idiosincrasia desta vila. Estes días deixounos “Poncho Moreiras” compoñente do añorado grupo bucólico musical “Los nocturnos”. Dende aquí quixera render o agarimoso homenaxe a este bo home que xunto cos seus amigos Casiano, Chelis, e Lorenzo, sempre deron luz e ledicia, aqueles bares canallas da nosa alma.
Miguel A. Prieto “Chitín”
SOURCE: Aqueles bares “canallas” da nosa alma
