Ano 1952. Un maquis, un guerrilleiro, un resistente. Un dos últimos homes do monte. Dos que a xente podía chamar, xenericamente, un “foucellas”. Mesmo podería ser o Foucellas. Ou non. Ou si. Quen sabe! Firmeza, teimosía, dúbida, certeza, lealdade, inercia, utopía, inxenuidade, rebeldía, resignación, adaptabilidade, determinación…: as armas dunha crúa batalla dialéctica nun tempo terminal. Ficción, mito e realidade nunha proposta para pensar un momento histórico… ou pulso metafórico sobre un transo co que, privada ou colectivamente, ás veces nos enfrontamos: a xestión da esperanza, a administración da derrota.

  teatro principal